Ανέκαθεν το σπίτι της γιαγιάς και του παππού στον Βαθύ φέρνει στον νου ωραίες αναμνήσεις. Κυριακή σήμερα, της Υπαπαντής του Κυρίου και το τραπέζι πάντα προσφέρει τα καλύτερα εδέσματα, φτιαγμένα με το μεράκι και την αγάπη της οικοδέσποινας. Η γιαγιά δεν ξέρω πως τα κατάφερνε, με τα πιο απλά υλικά να έχει έτοιμο γρήγορα το πιο νόστιμο φαγητό αφού πρώτα έβγαινε να τα μαζέψει!!!

Οι μανιταροκεφτέδες ήταν από τα αγαπημένα μου  διότι απαιτούσε την περισυλλογή τους από το περβόλι... κάτι σαν κυνήγι θησαυρού για εμένα, καθώς χωνόμουν στα χόρτα με τις γαλότσες και έψαχνα τους μανίταρους. Πάντοτε θαύμαζα την ικανότητα της γιαγιάς μου να τους ανακαλύπτει μέσα στο πράσινο. Μικρές καφέ,γυαλιστερές ομπρελίτσες που με ένα τράβηγμα γλιστρούσαν στα χέρια μας και μετά στο καλάθι της γιαγιάς!!!

Η εκτέλεση τόσο γρήγορη. Έκοβε σε μικρά κομμάτια τα μανιτάρια, αλάτι, πιπέρι,κρεμμύδι, αλεύρι όσο  χρειάζονταν για να γίνει ένας ωραίος χυλός που έπεφτε στο καφτό λάδι μέσα στο μεγάλο μαύρο τηγάνι της γιαγιάς!!! Να μην  πολυλογώ σε λίγη ώρα βρισκόμουν να τρώω τους πιο γευστικούς μεζέδες. Μανιταροκεφτέδες, βρούες από το περβόλι, καλύμνικο τυρί και τηγανιτές πατάτες με αυγά...νοστιμότατες!!!

Αυτά θυμήθηκα όταν μάζευα αυτές τις ημέρες μανίταρους στον Βαθύ... ξεχασμένες γεύσεις, ωραίες μυρωδιές. Δύο παραμένουν τα μυστήρια: πώς δεν έχω ξαναφάει σε νοστιμιά τις τηγανιτές πατάτες της γιαγιάς και τους μανιταροκεφτέδες της, και πώς κατάφερνε μέσα στο μικρό σπιτάκι με την παρατσά να έχει έτοιμο το φαγητό εγκαίρως!!! Καλή σας όρεξη!!!