ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ

Όταν λέμε "Αγία Κυριακή" στην Κάλυμνο εννοούμε το νησάκι που βρίσκεται απέναντι από τις παραλίες Λινάρια και Πλατύ-γιαλός, σε απόσταση περίπου χίλια μέτρα απ' αυτές. Το όνομά του το πήρε από το μικρό, κάτασπρο, εκκλησάκι που το στολίζει, στη μέση ακριβώς της μικρής βραχώδους, κωνικής, έκτασής του, αφιερωμένο στη μεγαλομάρτυρα "Αγία Κυριακή", η οποία γιορτάζει σήμερα 7 Ιουλίου.
Με το νησάκι της Αγίας Κυριακής είχα πάντα μια στενή σχέση. Συντρόφευε τα καλοκαίρια μου, από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν την έβλεπα συνεχώς απέναντί μου στο παλιό εξοχικό σπιτάκι μας στον Πλατύ-γιαλό.
Το νησάκι της Αγίας Κυριακής δεν είναι και πολύ φιλόξενο. Δεν έχει λιμάνι ούτε και παραλία και ο μαΐστρος έχει το μεσημεριανό του μπάσιμο και το κυματάκι, τις περισσότερες μέρες του καλοκαιριού. Όταν και όποτε ο καιρός το επιτρέπει, αράζεις τη βαρκούλα σου αρόδο για ένα σύντομο ψάρεμα, αλλά με το νου σου μήν φρεσκάρει. Γιατί τότε τα μαζεύεις και το αποχαιρετάς.
Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια οι βάρκες με τα μοτόρια σπάνιζαν. Δούλευε το πανί και το κουπί. Είχε ένα-δυο βαρκούλες στο υποτυπώδες λιμανάκι των Λιναριών, οι οποίες είχαν καταντήσει...κοινόχρηστες. Για να γίνω πιο σαφής, οι ιδιοκτήτες έκρυβαν τα κουπιά σε κάτι βράχια, ο κρυψώνας ήταν κοινό μυστικό, οπότε όποιοι προλάβαιναν πρώτοι τα κουπιά γίνονταν και περιστασιακοί ιδιοκτήτες της βάρκας.
Η απόσταση, από τα Λινάρια μέχρι το νησάκι, με γερό κουπί, ήταν περίπου στο μισάωρο. Πριν το ψάρεμα ανεβαίναμε για την καθιερωμένη επίσκεψη στο σπίτι της Αγίας. Ανάβαμε τα καντήλια, θυμιατίζαμε, λέγαμε και ένα "Φως ιλαρόν και επί την ηλίου δύσιν", άσχετα αν ήταν πρωινές ή μεσημεριανές οι ώρες της επίσκεψης.
Φαίνεται όμως ότι η Αγία δεν πολυσυμπαθεί τις επισκέψεις. Προτιμά την μοναξιά και την απομόνωση στο ξερονήσι της. Έτσι, ανήμερα της γιορτής της, συνήθως πιάνει μελτέμι, η προσέγγιση στο νησί γίνεται αδύνατη και η καθιερωμένη λειτουργία με τους προσκυνητές αναβάλλεται για την επόμενη μπονάτσα. Τολμώ να υποθέσω και ένα άλλο λόγο δυσαρέσκειας της Αγίας. Δεν την τιμούμε και πολύ ονοματολογικά... Από τα πολλά γυναικεία ονόματα με τα υποκοριστικά Κούλα και Κική, σπάνια κάποιο προέρχεται από το "Κυριακή".
Όταν αρχές της δεκαετίας του '70 έγινα εσωτερικός μετανάστης, περνούσα πια τα καλοκαίρια μου στις Μυρτιές. Την Αγία όμως και το νησάκι της δεν την αποχωρίστηκα. Μόνο που τώρα την αντίκριζα υπό άλλη γωνία, σε άλλη απόσταση, με άλλη θέαση και με την αχλή ενός μυστηρίου.
Οι αρχαιολόγοι λένε, πως το εκκλησάκι της είναι κτισμένο στα ερείπια (ορατά από τον κάθε επισκέπτη) ενός μεγάλου, τρισυπόστατου, παλαιοχριστιανικού ναού του 5ου αιώνα, με υποστατικά τα οποία υποδηλώνουν την τότε παρουσία μοναχών. Τώρα, πως είναι δυνατόν να παρέμεναν κάτοικοι σ' ένα ξερονήσι απόκρημνο, χωρίς λιμάνι, να το δέρνουν οι θάλασσες απ' όλες τις μεριές, ιδίως το χειμώνα, και με τα συγκοινωνιακά μέσα εκείνης της εποχής, είναι όντως μυστήριο.
Η σχέση μου με την Αγία Κυριακή έγινε στενότερη τα τελευταία χρόνια, αφού πλέον εγκαταστάθηκα μόνιμα στις Μυρτιές. Τώρα πια η σχέση αυτή δεν αφορά μόνο το παρελθόν αλλά είναι ζώσα και διαρκής, αφού συντροφεύει όχι μόνο τα καλοκαίρια μου αλλά και τις μέρες και τα βράδια μου. Ίσως θα πρέπει να σας αποκαλύψω ότι ανήμερα της γιορτής της, 7 Ιουλίου, γεννήθηκε ο γιος μας ο Βαγγέλης, στον οποίο ευχόμαστε Χρόνια Πολλά, με υγεία.