Ξεκίνησα σήμερα πάλι, για τρίτη φορά, να βρω τον κρυμμένο οικισμό. Στο σακίδιο φωτογραφική μηχανή, τρίποδο, φακοί. Το κλασσικό βοσκαρουίστικο τρίτο ποδάρι για το βουνό, νερό, πορτοκάλι και στεγνά ρούχα για μετά. Βρυόκαστρο τ’ όνομά του… Οι περιγραφές του έλεγαν ότι βρίσκεται στις Αγγιναριές… Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα σε μια βόλτα με το αμάξι κατάλαβα τ’ όνομα της περιοχής. Το βουνό ψηλά πάνω είναι σαν αγκινάρα, o κοφτός βράχος, που σκαρφαλώνεται τώρα από αναρριχητές, έχει το σχήμα της.
Άφησα την μηχανή πριν τη στροφή της μεγάλης σπηλιάς κι έκανα προς τα πάνω. Δυο βδομάδες πριν ήμουν στην προηγούμενη στροφή κι έβγαλα το μονοπάτι για Γαλατιανή ελπίζοντας να τον βρω. Δύσκολο πολύ το μονοπάτι, ασαφές. Ελπίζω να μην γίνει ποτέ ατύχημα γιατί από κει πάνω δεν κατεβαίνεις.
Ένα ζευγάρι αναρριχητές, διακόσια μέτρα ψηλότερα, κατέβαιναν το βουνό. Ανέβαινα σφιχτός, όπως πάντα στην αρχή προτού γειωθώ. Ένα τέταρτο μετά διασταυρωθήκαμε, το σώμα μου είχε μπει σε ρυθμό. Το μονοπάτι από τους αναρριχητές σε ανεβάζει γρήγορα και με ασφάλεια και το ακολούθησα. Αριστερά, στα πενήντα μέτρα, είδα τα πρώτα σημάδια ανθρώπινης παρέμβασης: ένα παλιό κτίσμα ημικυκλικό ξεπρόβαλε κάτω από τη ρίζα του κατακόρυφου βράχου. Γκρεμισμένο σχεδόν ολόκληρο άφηνε μόνο την βάση του να δείξει το παλιό στοίβαγμα της πέτρας. Πήγα προς τα κει και είδα πατήματα που οδηγούσαν ψηλότερα. Είχε καιρό να περάσει άνθρωπος, μόνο κατσίκια με φανερά τα χνάρια τους. Έφτασα στο τέρμα σε ένα πλάτωμα τέσσερα περίπου τετραγωνικά. Από κάτω, στα είκοσι μέτρα, η ρεματιά χωρίς δυνατότητα να προχωρήσω. Πάνω είχε πατήματα για να σκαρφαλώσω ένα απότομο βράχο δέκα μέτρων. Δεν το ‘κανα όμως, χωρίς δεύτερο άτομο και εξοπλισμό δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Κάτι μου ’λεγε όμως ότι ήμουν κοντά. Γύρισα πίσω και ανέβηκα ξανά προς τα πάνω από το μονοπάτι. Το χώμα μετά τις βροχές μαλακό και οι βράχοι χαλαροί, έτοιμοι να πάρουν τα κάτω… Ευτυχώς που υπάρχουν και τα αχινοπόδια, έχουν στοιβαχτεί πολλά χαλίκια στα πόδια τους και κρατούν το βουνό ακόμα ζωντανό. Στα εβδομήντα μέτρα πιο ψηλά αριστερά μου κάτι σαν τοίχος ξεφάνηκε. Ας είναι αυτό, είπα μέσα μου.

Πέρασα από το μικρό πέρασμά μπροστά του και σταμάτησα. Κοίταζα για ώρα το χώρο. Έβγαλα τη φωτογραφική μηχανή και ανέβηκα τον αρχαίο οικισμό, στα τριάντα μέτρα πιο πάνω σε μια μικρή ρεματιά άφησα τη μηχανή γιατί με εμπόδιζε στο σκαρφάλωμα και ανέβηκα . Ένα κρυφό πέρασμα οδηγούσε πίσω από το βουνό. Δεν είχε άλλα κτίσματα ψηλότερα. Κατέβηκα πάλι με προσοχή και άρχισα να φωτογραφίζω την περιοχή. Φυσικό φρούριο με δύο μόνο προσβάσεις. Κατέβηκα στο τελευταίο επίπεδο και είδα τον βράχο που πριν δεν ανέβηκα. Το ένστικτό μου ότι έβγαινε και από εκεί δεν με γέλασε. Την επόμενη φορά θα τον ανέβω ... Πέντε με έξι επίπεδα, με κτίσματα σε μήκος πενήντα μέτρων, τα περισσότερα γκρεμισμένα. Δεν είναι μανία της φύσης το γκρέμισμα τούτο, περισσότερο για απληστία ανθρώπου μου μοιάζει…
Για περισσότερο από μια ώρα περπάταγα τριγύρω, η θέση του εξαιρετική. Δεξιά το Καστρί, πάνω του το Κάστρο της Γαλατιανής, μπροστά η Τέλεντος και το δικό της κάστρο κι απέναντι οι βιγλάτορες πάνω από το Καραβοστάσι και τα Δώματα. Λεηλασίες σφαγές και αρπαγές τους οδήγησαν να χτίσουν εκεί πάνω να προστατευτούν, να ζήσουν.

Κάθισα λίγο στις πέτρες τις σμιλεμένες και αφέθηκα να κοιτάω το πέλαγος. Η χαρά της ανακάλυψης είχε και πίκρα τώρα. Παρατημένα όλα στο έλεος του θεού φωνάζουν την ιστορία μας ,όσο μπορούν ακόμα και στέκουν όρθια, μα ποιος ακούει; Ξεκίνησα το δρόμο για πίσω, δεν άργησα να φτάσω κάτω στο δρόμο, έβγαλα τα βρεγμένα ρούχα και ντυμένος ζεστά ανέβηκα στην μηχανή.
Πέρασα από τα Σκάλια και στα πίσω κοίταξα ψηλά στο βουνό στο μέρος που ήμουν λίγο πριν, τίποτε δεν φαινόταν από δω κάτω. Θα ξανανέβω πάνω, με τα παιδιά από το σχολείο, για να δουν, να ανοίξει το μάτι τους. Ίσως η δική τους γενιά, «ξαναβάλει τις πέτρες στη θέση τους …»

O Στάθης Κλήμης δουλεύει ως φυσικός στο 1ο Λύκειο Καλύμνου, μέλος του συλλόγου ΥΔΝΑ, μέλος της ομάδας διάσωσης, εξαιρετικός φωτογράφος, φανατικός περιπατητής και πολύ καλός στην παρέα! Οι φωτογραφίες είναι φυσικά δικές του, η αφήγηση δική του και η χαρά όλη δική μας!!