..μα το Καζώνι δεν ήκουε κανενός! «ε τους μουζώνεις τους μακαρονάες, στον αέρα ρίχνουσι» και δώστου με την σφεντόνα να ρίχνει, και πάλι να κρύβεται. Μα ώστε να πάρουμε είδηση, σε μια στιγμή που πήγε να σηκωθεί πάνω για να ρίξει την πέτρα, φαίνεται πως τον παραφυλάασι, μια σφαίρα βούηξε, τον ήβρε στο κεφάλι, κι έπεσε δίπλα μου, σχεδόν στα χέρια μου.
Τότε μόνο φοβηθήκαμε, σαν τον είδαμε ολόκληρο γίγαντα να πέφτει μέσα στα αίματα...
Παράτησαν με μιάς όλες οι γυναίκες τις πέτρες και μαζεύτηκαν (στον γύρο) γύρω από το Καζώνι, που με κανένα τρόπο δε θάθελα να πιστέψου, πως είχε ξεψυχήσει ήταν κι όλα πεθαμένος (νεκρός). Από κείνη τη στιγμή άρχισαν να τραβούν τα μαλλιά τους, να δέρνονται και να μοιρολογούν το νεκρό παλικάρι, ενώ βαρειές κατάρες ακουγόντουσαν για τους Ιταλούς καραμπινιέρους και για όποιον ήταν η αιτία
Τρέξαν αμέσως και φέραν μια σημαία από την εκκλησία, που ήταν κοντά. με τον Άγιο Νικόλαο ζωγραφισμένο, τον τύλιξαν μέσα, τον έβαλαν πάνω σε μια σκάλα και τον πήρανε ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΩ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

Δίπλα είχε μιά ΜΕΓΑΛΗ ΧΩΡΑΦΑ.

Εκεί τον ξάπλωσαν καταμεσίς, και τον κλαίγανε και τον μοιρολογούσαν, ο πατέρας η μάνα τ' αδέλφια του κι ο κόσμος όλος, που πήγε κι ήρθε...
Και μείς πήγαμε λίγο στο σπίτι να πλυθούμε πού μεστε μέσα στα χώματα, κι ύστερα περάσαμε που το περιβόλι κι ηκόψαμε ανθούς κ΄ ητραβήξαμε για το νεκρό και κάτσαμε ώσπου μας ηδιώξασι μαζεμένους οι Ιταλοί...
(από μαρτυρίες της Μαρίας Οικονόμου Πιζάνια και της Θείας της
από τον Αγώνα των Γυναικών το 35 και ο Πετροπόλεμος, της Θεμελίνας Καπελλά σε ομιλία της, στις 12 Απριλίου του 1986 στο Αναγνωστήριο στην Κάλυμνο.)
ΚΑΛΥΜΝΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΜΟΣ ΣΤ 1986

Εμμανουήλ Γεωργίου Ψαρράς