Ο λαός της Δωδεκανήσου γονυκλινής, στραμμένος πρός το κτίριο της Περιφέρειας όπου στον ιστό της ανέμισε εκείνη την ημέρα η πιο μεγάλη γαλανόλευκη. Αμέσως μετά, δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας περπάτησαν μέχρι τα νεκροταφεία της Ρόδου, για να πούν τα νέα στους προγόνους τους.
Τι έγινε ,όμως, την ιστορική εκείνη ημέρα στη Ρόδο. Στις 12 ακριβώς το μεσημέρι από το δημαρχείο ξεκινά μια πομπή μ΄επικεφαλής τον δήμαρχο Γαβριήλ Χαρίτο και το δημοτικό συμβούλιο μαζί με κοπέλες ντυμένες με ενδυμασίες των νησιών μας ,οι οποίες κρατούσαν μια τεράστια ελληνική σημαία που είχαν κεντήσει Δωδεκανήσιες στην Αθήνα και ευλόγησε ο μητροπολίτης Κώου Εμμανουήλ, πρώτος Δωδεκανήσιος ιεράρχης.
Τότε ακριβώς ,έφτασε και το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν ο βρετανός ταξίαρχος Πάρκερ και ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης. Στάθηκαν ο ένας απέναντι από τον άλλο και ενώ η μπάντα παιάνιζε τον εθνικό ύμνο της Βρετανίας έγινε η υποστολή της σημαίας. Αμέσως ακολούθησε ο εθνικός μας ύμνος και η έπαρση της ελληνικής σημαίας.
Η στιγμή ήταν συγκλονιστική. Ο δήμαρχος Γαβριήλ Χαρίτος και σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο γονάτισαν Ακολούθησε ο λαός ,αλλά και οι επίσημοι που είχαν έρθει από την Αθήνα. (Και καθώς η ελληνική σημαία ανέβαινε στο τεράστιο ιστό , κάπου σκάλωσε . Τότε , σαν αίλουρος ο ιερολοχίτης Γιάννης Καζάς σκαρφάλωσε στον ιστό και την ξέμπλεξε.!…Θεωρήθηκε «κακό σημάδι» και το γεγονός του θανάτου την επόμενη μέρα του βασιλιά Γεωργίου του Β’ αποδόθηκε στο περιστατικό αυτό !…)
Η τελετή της παράδοσης κράτησε λίγα μόνο λεπτά. Από ένα μικρόφωνο Βρετανός αξιωματικός διάβασε την προκήρυξη του ταξίαρχου Πάρκερ που ανέφερε τα εξής:«Κατόπιν αποφάσεως των Συμμάχων όπως παραδοθεί η στρατιωτική διοίκησης Δωδεκανήσου, εγώ ο ταξίαρχος Πάρκερ προκηρύσσω:
Αρθρον μόνον Παραδίδω την στρατιωτικήν διοίκησιν εις τον ‘Έλληνα στρατιωτικόν διοικητήν.»
Και ενώ το πλήθος που είχε κατακλύσει το Μαντράκι παραληρούσε από ενθουσιασμό και ζητωκραύγαζε ,ο υπασπιστής του αντιναύαρχου Περικλή Ιωαννίδη διάβασε την παρακάτω προκήρυξη: «Έχων υπ όψιν απόφασιν των Συμμάχων όπως παραδώσουν την διοίκησιν της Δωδεκανήσου
Προκηρύσσω Αναλαμβάνω από της 12ης ώρας σήμερον την στρατιωτικήν διοίκησιν της Δωδεκανήσου.»
Από εκείνη την στιγμή είχε πραγματοποιηθεί ο προαιώνιος πόθος των Δωδεκανησίων και τα νησιά μας ήταν πια ελεύθερα και ελληνικά.
ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ
Μόλις ολοκληρώθηκε η τελετή, οι χιλιάδες των κατοίκων της Ρόδου άρχισαν να κινούνται προς μια κατεύθυνση. Στο σπουδαίο βιβλίο των συμπολιτών μας Νίκου Νικολάου και Αντώνη Αγγελή «Η Ρόδος του εικοστού αιώνα» περιλαμβάνεται ένα κείμενο του πολιτικού συμβούλου της στρατιωτικής διοίκησης (και πρώτου Προέδρου της Δημοκρατίας μετά την Μεταπολίτευση) Μιχαήλ Στασινόπουλου που περιγράφει τις συγκλονιστικές στιγμές αμέσως μετά τη λήξη της τελετής έπαρσης της σημαίας. Γράφει, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
«Η τελετή της ελληνικής σημαίας τελείωσε, η παράταξη διαλύθηκε, τα πλήθη σκόρπισαν σε λίγη ώρα. Πολλοί έμειναν να κοιτούν, ακόμα αχόρταγοι, τη σημαία μας να κυματίζει , ποιος ξέρει εκείνη τη μέρα, ως το βράδυ, πόσες φορές να ξαναγύρισαν σ΄αυτό το μέρος για να την καμαρώνουν και πάλι.
Το μήνυμα έφτασε στα χωριά, στα νησιά, ως το πιο μακρινό σημείο της Δωδεκανήσου. Ε, λοιπόν, μετά την πρώτη χαρά ,μετά τη δοξολογία, μετά το πρώτο ξέσπασμα του ενθουσιασμού τους, τι σκέφτηκαν να κάνουν οι αγνοί αυτοί νησιώτες, οι καθαροί αυτοί ‘Έλληνες της Δωδεκανήσου. Μαζεύτηκαν όλοι σε κάθε χωριό, σε κάθε νησί, κι΄ ενώ χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες και τα αγνά νησιωτόπουλα τραγουδούσαν τον εθνικό μας ύμνο, ξεκίνησαν μαζί και πήγαν πού; στο νεκροταφείο του χωριού για να πούνε το μεγάλο νέο στους νεκρούς ,που αναπαύονταν εκεί από χρόνια.
Είναι μια πράξη που δικαιολογεί τη φράση του Μυριβήλη ότι «η ιστορία της ελληνικής φυλής είναι η πορεία της ανθρωπότητας προς το θείο.»
Και καταλήγει ο Μιχαήλ Στασινόπουλος: «Να γιατί εμείς οι άλλοι Έλληνες πρέπει να είμαστε βαθύτατα υπερήφανοι για τους καινούργιους ελεύθερους αδελφούς μας.»
Πάντως πρέπει να υπογραμμιστεί ότι είχε προταθεί στην ελληνική κυβέρνηση να αναλάβει στρατιωτικός διοικητής Δωδεκανήσου ο διοικητής του Ιερού Λόχου Χριστόδουλος Τσιγάντε, αλλά θεωρήθηκε ότι ήταν αριστερός και έτσι διορίστηκε ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης που ήταν άνθρωπος των Ανακτόρων.
ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ
Μπορεί να περιήλθε η Δωδεκάνησος στην Ελλάδα στις 31 Μαρτίου 1947, όμως δεν σταμάτησαν οι απαιτήσεις από την πλευρά της Βρετανίας και οι αξιώσεις από την Τουρκία.
Λίγες μέρες μετά το ιστορικό αυτό γεγονός , οι Βρετανοί πριν αποχωρήσουν από τα Δωδεκάνησα, ζήτησαν να τους καταβληθούν τα έξοδα για το διάστημα που είχαν στην κατοχή τους τα νησιά μας !..Η πρωτοφανής αυτή απαίτηση απορρίφθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και τελικά η Βρετανία αναγκάστηκε να την αποσύρει.
Το τέλος μιας εποχής. Η υποστολή της βρετανικής σημαίας – τα Δωδεκάνησα είναι ελληνικά
Παράλληλα άρχισε και η δραστηριότητα της ‘Άγκυρας στα νησιά μας ,σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί και εδώ «τουρκική μειονότητα». Μάλιστα ο τότε γενικός πρόξενος της Τουρκίας θέλησε να πείσει τον αντιναύαρχο Ιωαννίδη ότι τα μέλη της κοινότητας ήταν…κομμουνιστές και έπρεπε να αντικατασταθούν και μάλιστα του έδωσε μια λίστα με δικά του ονόματα !..
Η ελληνική αντίδραση ήταν άμεση και στον Τούρκο πρόξενο έγινε γνωστό ότι η Συνθήκη Ειρήνης δεν ανέφερε πουθενά για μειονότητες και ότι η κοινότητα αποτελείτο από μουσουλμάνους με ιταλική υπηκοότητα και φυσικά το τουρκικό προξενείο δεν είχε καμιά απολύτως σχέση. Έτσι έκλεισε –από τότε- οριστικά και αμετάκλητα το θέμα !
Ο δήμαρχος Γαβριήλ Χαρίτος και σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο γονατίζουν κατά την έπαρση της ελληνικής σημαίας, ενώ ο αθηναϊκός τύπος (εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ) πανηγυρίζει για το μεγάλο γεγονός
Πηγή : http://www.rodiaki.gr
