«Οι Έλληνες είμεθα Έθνος ανάδελφον», δήλωνε το Πάσχα του 1985 ο τότε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Χρήστος Σαρζετάκης, θέλοντας να δείξει ότι στα εθνικά θέματα η χώρα μας καλείται να ακολουθεί έναν ανηφορικό δρόμο αλλά και μοναχικό. Λοιδορήθηκε γι΄αυτό ακατασχέτως.
Δύο χρόνια αργότερα -το Μάρτη του 1987- ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, με αποφασιστικότητα και με μια αιφνιδιαστική κίνηση στρατιωτικής συμμαχίας με τη Βουλγαρία του Τοντόρ Ζίφκοφ, απέτρεψε το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Σισμίκ» να πραγματοποιήσει έρευνες για υδρογονάνθρακες στα ελληνικά ύδατα. Και τότε η Ουάσιγκτον, η Ευρώπη και το ΝΑΤΟ είχαν περιοριστεί σε μια τακτική Πόντιου Πιλάτου.
Έκτοτε, το ίδιο έργο παίχτηκε αρκετές φορές και συνεχίζει να παίζεται, δείχνοντας ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει μέσα στην τριακονταετία. Είμαστε μέλος μιας πολιτικής συμμαχίας που ονομάζεται «Ενωμένη Ευρώπη» και μιας στρατιωτικής που λέγεται ΝΑΤΟ. Η αλληλεγγύη που επιδεικνύουν και οι δύο συνασπισμοί στα προβλήματά μας έναντι των ταραχοποιών γειτόνων μας μένει στα λόγια, στα κούφια λόγια, στην ατολμία και στην αναβλητικότητα. Είκοσι εφτά χώρες – μια τεράστια οικονομική και στρατιωτική δύναμη- δεν είναι ικανές να ομοφωνήσουν και να βάλουν στη θέση του τον υπερφίαλο νέο σουλτάνο. Και πάλι τα συμφέροντα, το χρήμα, καθορίζει τη στάση καθεμιάς από τις χώρες αυτές της κατ΄επίφασιν Ένωσης. Στο βωμό των ΕΥΡΩ θυσιάζονται τα πάντα!
Στην επόμενη συνεδρίαση του συμβουλίου των Αρχηγών Κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Έλληνας πρωθυπουργός, αντί άλλης επιχειρηματολογίας επί του δικαίου αιτήματός μας για επιβολή κυρώσεων στη γείτονα χώρα για την κατ΄ εξακολούθηση παραβατική της συμπεριφορά, θα πρέπει να τους θυμίσει- αν τα έχουν διαβάσει- ή να τους κάνει γνωστά, αν συμβαίνει το αντίθετο, τα ακόλουθα:
α. Το 1529, ο Σουλεϊμάν ξεκίνησε με δέκα χιλιάδες στρατό από την Κωνσταντινούπολη για να καταλάβει την πολυπόθητη Βιέννη, «το κόκκινο Μήλο», όπως την ονόμαζαν οι Οθωμανοί. Στο δρόμο συγκέντρωνε επιπλέον στρατό κι όταν έφτασε έξω από την πόλη είχε περίπου τριπλάσιους πολεμιστές. Αυτοί καταλεηλάτησαν όλα τα μέρη στο δρόμο τους και φόνευσαν τον άμαχο πληθυσμό με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο. Έσφαξαν τους αμάχους, βίασαν τα ανήλικα κορίτσια, ξεκοίλιασαν τις έγκυες γυναίκες, παλούκωσαν τα έμβρυα που έβγαλαν από τις κοιλιές των μανάδων τους ή τα τρύπησαν στο δόρυ τους και τα περιέφεραν εν είδη τροπαίου. Οι σκηνές αυτές σώθηκαν από αυτόπτες μάρτυρες και μεταφέρθηκαν σε όλη την Ευρώπη, ενώ επιβεβαιώνονται από τούρκικα χρονικά της εποχής.
Ευτυχώς, όμως, για την Ευρώπη. Οι πολιορκημένοι Βιεννέζοι αμύνθηκαν σθεναρά. Απέκρουσαν όλες τις επιθέσεις, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους επιτιθέμενους. Συνεπικούρησε και η βαρυχειμωνιά, με αποτέλεσμα να λυθεί η πολιορκία και οι Τούρκοι να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν ποτέ.
β. Το 1571, όταν πια είχαν συνειδητοποιήσει οι Ευρωπαίοι ηγεμόνες τον κίνδυνο που διέτρεχαν όλοι οι λαοί τους από το εξ Ανατολής αρπακτικό, συνασπίστηκαν στρατιωτικά κι έδωσαν μια ναυμαχία που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις. Συνέτριψαν τον τουρκικό στόλο στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου (7 Οκτωβρίου του 1571). Ενώθηκαν οι στόλοι της Ισπανίας, της Βενετίας, της Γένουας, των Ιπποτών της Μάλτας, του δουκάτου της Σαβοΐας, του δουκάτου του Ουρμπίνο, του μεγάλου δουκάτου της Τοσκάνης και του Πάπα, υπό την ονομασία Lega Santa (Ιερή Ένωση). Ναυμαχία του Λεπάντο (Naval Battle of Lepanto) την ονομάζουν Δυτικοί ιστορικοί. Αξίζει να τονιστεί ότι επί των 212 πολεμικών πλοίων του συνασπισμένου ευρωπαϊκού στόλου επέβαιναν: 10.000 Ισπανοί απλού πεζικού, 7.000 Γερμανοί και Κροάτες, 5.000 Ιταλοί μισθοφόροι, πληρωμένοι από τους Ισπανούς, και 5.000 Βενετοί στρατιώτες. Απέναντί τους ο Οθωμανικός στόλος με 222 πλοία και 34.000 στρατιώτες υπό τον Αρχιναύαρχο Καπουδάν πασά Αλή Ζαζέ μουεζίν, που φονεύτηκε κατά τη ναυμαχία και η ναυαρχίδα του κατελήφθη. Η ολοσχερής καταστροφή του τουρκικού στόλου αναπτέρωσε το ηθικό των υπόδουλων λαών της Βαλκανικής και ψαλίδισε οριστικά τις επεκτατικές βλέψεις των Τούρκων στη Δυτική Ευρώπη.
Γιατί αυτή η καθυστερημένη δυναμική συνασπισμένη αντίδραση των Ευρωπαίων; Γιατί είχε προηγηθεί η κατάληψη της Κύπρου από τον Σουλτάνο Σελήμ Β΄, τον Αύγουστο του 1570 και οι επακολουθήσασες από τους Τούρκους σφαγές των παραδοθέντων Ενετών και χιλιάδων χριστιανών κατοίκων της Μεγαλονήσου. Τα γεγονότα αυτά αφύπνισαν τον μετέπειτα Πάπα Πίο τον Ε΄.
Πρέπει, ακόμη, ο Έλληνας πρωθυπουργός να τους φρεσκάρει τη μνήμη και να τους πει ότι οι απόγονοι αυτής της «μάστιγας της Ασίας», κατά τον Γεώργιο Χόρτον, πρόξενο των ΗΠΑ στην εγγύς Ανατολή επί τριάντα χρόνια, παραμένουν και σήμερα οι ίδιοι, δεδομένου ότι στις αρχές του 20ού αιώνα προκάλεσαν δύο γενοκτονίες με φρικαλεότητες απερίγραπτες, παρόμοιες εκείνων της Βιέννης, αφανίζοντας 2,5 εκατομμύρια χριστιανούς (1,5 εκατ. Αρμένιους και 1 εκατ. Έλληνες), 353.000 ήταν μόνο οι Πόντιοι.
Αλλά και κάτι ακόμη: Πρέπει να υπενθυμίσει στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι οι Τούρκοι ήταν μαθημένοι να ζούνε καλά από τα λάφυρα και τον ιδρώτα των κατοίκων των κτήσεών τους, να μη δουλεύουν οι ίδιοι. Τώρα που αναγκάζονται να εργάζονται για να αποκτούν τα απαραίτητα προς το ζην, τους κακοφαίνεται. Είχαν αλλιώς συνηθίσει. Νιώθουν περίεργα, άβολα! Δεν τους φτάνουν τα χερσαία σύνορά τους, δεν τους αρκούν οι θάλασσές τους, θέλουν να κάνουν κουμάντο και σε χώρες άλλες, σε ρόλο μεγάλου αδερφού! Θέλουν να βρουν πλούτο έτοιμο, πλούτο που τον έχουν ετοιμάσει άλλοι.
Και επειδή όλοι οι Ευρωπαίοι σέβονται κι έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τους Αρχαίους Έλληνες, ας κλείσει με τη ρήση του μεγάλου πολιτικού της Αρχαίας Αθήνας, του Περικλή, που διέσωσε ο μεγάλος θαυμαστής του και ιστορικός Θουκυδίδης: «Οι καιροί ου μενετοί», εξηγώντας τους τι εννοούσε ο «ποιητής».
Κάλυμνος, 12 Δεκεμβρίου 2020.
