Στο νησί μας , ερχόμστε αντιμέτωποι καθημερινά με μια κατάσταση τουλάχιστον στενάχωρη όσον αφορά τα αδέσποτα ζώα. Γάτες και σκύλοι , τριγυρίζουν σε όλην την Κάλυμνο και στηρίζονται αποκλειστικά στην καλή διάθεση και ευγενική ψυχή ορισμένων ανθρώπων για να επιβιώσουν. Την ίδια στιγμή καθημερινά μετράμε νεκρά ζώα χτυπημένα από οχήματα πάνω στην άσφαλτο. Είναι φυσικά ένα μεγάλο θέμα που έχει πολλές διαστάσεις και οπτικές γωνίες.

          Αφενός , πολλοί συμπολίτες μας θεωρούν ότι τα ζώα συντροφιάς είναι ένα παιχνίδι που μπορούμε να το πετάξουμε κάπου στο δρόμο όταν το βαρεθούμε ή όταν δε μας κάνει τη δουλειά για το οποίο το πήραμε. Αν δεν βρεθεί πεταμένο σε κάποιο χωράφι, είναι  πολύ πιθανό να αφεθεί στην πόρτα κάποιας φιλοζωικής ομάδας ή κάποιου κτηνιατρείου. Αφετέρου , είναι αναρίθμητες οι γάτες που γεννιούνται , περνάνε όλη τους τη ζωή ως αδέσποτες και με τη σειρά τους γεννάνε και αυτές , χωρίς να υπάρχει καμία πρόβλεψη για στείρωση και έλεγχο του πληθυσμού . Καμία πρόβλεψη απολύτως , για ζώα που δεν λαμβάνουν καμία φροντίδα.

      Αν η συνείδηση και η ανθρωπιά δεν είναι αρκετή για να κινητοποιήσει κάποιους ώστε να μεριμνήσουν για αυτά τα ζώα ίσως να τους δελεάσει το κίνητρο του τουρισμού. Η Κάλυμνος ζει από τον τουρισμό, και οι επισκέπτες του νησιού μας πολλές φορές αηδιάζουν με τις συνθήκες διαβίωσης των ζώων , και με την αδιαφορία για τα αδέσποτα.

      Χωρίς αμφιβολία , φιλοζωικές οργανώσεις αλλά και πολίτες βοηθούν όσο μπορούν. Επειδή όμως δε μπορούμε να τα αφήνουμε όλα στον εθελοντισμό , χρειάζεται μια δυναμική λύση στο πρόβλημα. Είναι αναγκαίο ο δήμος ή η περιφέρεια να προχωρήσει σε προγράμματα στειρώσεων και ιατρικής φροντίδας του αδέσποτων. Μπορούν να τοποθετηθούν , δοχεία με φαγητό και νερό σε διάφορα σημεία , όπως γίνεται σε πάρα πολλές μικρές πόλεις. Και επειδή είναι κατανοητό, ότι τα λεφτά δε περισσεύουν , να τονίσουμε ότι υπάρχουν προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διατίθενται εδώ και χρόνια στη χώρα μας και καλύπτουν όλα αυτά τα έξοδα καθώς και τη δημιουργία κέντρων φροντίδας των ζώων.