Η μικρή μας κοινωνία περιορίζει την ποικιλία που αφορά στις ειδήσεις και έτσι συνηθίσαμε να γίνονται ρεπορτάζ για οποιοδήποτε λόγο σημαντικό ή ασήμαντο.

Οι συνθήκες προς το παρόν δεν είναι κατάλληλες  από πλευράς θεματολογίας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανακαλύπτεις ρεπορτάζ εκεί που δεν υπάρχει. Βέβαια θα πει κανείς πώς σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι που θα τους ενδιαφέρει το οποιοδήποτε θέμα, αλλά μετά χάνει το νόημά της η δημοσιογ... άστο.

Παρακάτω προτείνω κάποια ρεπορτάζ που ΠΡΕΠΕΙ να καλυφθούν από τα τοπικά μέσα και δίνω κάποιες σκηνοθετικές συμβουλές για την καλλιτεχνική τους ανάδειξη.

Εδώ μπορούμε να μιλήσουμε προσωπικά με τους γλάρους που παρευρίσκονται στο μπάρμπεκιου να μάθουμε τα ονόματά τους κι αν έχουν συγγενείς στο ντάργουιν. Βέβαια δεν δείχνουν να συμμορφώνονται με τους κανόνες κοινωνικής απόστασης όπως στη θάλασσα.

Κάμερα εστιάζει στο μάσημα του κατσικιού με το βλέμμα στο άπειρο σε πλάνο αγγελoπουλικό. Μόνο αυτό, τίποτα άλλο.

Πλήρες ρεπορτάζ από νοσοκομείο και φιλικό περιβάλλον του δημάρχου αποκλειστικές φωτογραφίες από την παρανυχίδα πριν και μετά και μισάωρη συνέντευξη από τον πρωταγωνιστή της περιπέτειας όπου θα αφηγείται την ιστορία σε ένα πεντάλεπτο και την υπόλοιπη ώρα θα περιγράφει τις επόμενες κινήσεις της δημαρχίας. (Η φωτογραφία αποτελεί εικόνα αρχείου και ουδεμία σχέση έχει με το ποδάρι του δημάρχου)

Κάμερα ξεκινάει από τις σφήκες που δίνουν πόνο πάνω στο θάμνο της αλισφακιάς.  Περιγραφή αργή, σιγανή και αισθησιακή για να μην ενοχλήσουμε τα έντομα.

Αυτό. Πουλάει από μόνο του. Αν και μετά μπορούμε να επισκεφθούμε το γραφείο του δημάρχου για μια δήλωση επί του θέματος και κατά πόσο ήταν δική του πρωτοβουλία, η σημερινή μαγευτική εικόνα της θάλασσας