"Μετά το ψυχοσάββατο άρχιζαν οι απόκριες με τους χορούς και τα ποικιλόμορφα καλοέρζα. Οι καλόκαρδοι και γλεντιστάδες Χωριανοί μας, πρόσχαρα, άνοιγαν τα σπίτια τους για το γλέντι.
Την Τυρινή το μεταμεσήμερο γινόταν ο χορός στη Παναγιά των Τσουκχουώ και οι απόκριες έκλειναν με το παίξιμο της καμπάνας για τον εσπερινό του συγχώριου.
Την Καθαρή Δευτέρα, στο Όξω Λαφάσι, κόσμος και καλοέρζα διασκέδαζαν με χορούς και αστεία, τρώγοντας τα σαρακοστινά με τη λαγάνα.
Από όλα τα καλοέρζα ξεχώριζαν η Κοκχάλα, με τους αράπιες, με αρχηγό τους τον αμίλητο, τον αγέλαστο και επιβλητικό Σταύρο
Μοστρή και τους επιτελείς του Γιώργη και Μιχάλη Γκιννή, που, με τις λίγες αράπικες λέξεις τους, έδιναν το ρυθμό και το χρώμα στους χoρούς τους.
Η 25 Μαρτίου, παρά τις απαγορεύσεις, γιορταζόταν σαν εθνική και σαν θρησκευτική γιορτή.

Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, με τη νηστεία, τους Δυνάμεους και τους Χαιρετισμούς, ο κόσμος προετοιμάζετο ψυχικά και σωματικά για την εορτή των εορτών, το Πάσχα.
Μέρος των προετοιμασιών ήσαν οι μάρτηες, καμωμένοι με ποικιλόχρωμα δάμματα, για να μην τους πιάσει το βάσκανο μάτι, και τα
πλεχτά κορδόνια και οι πλουμιστές φούντες, που θα στόλιζαν το κεφαλάκι του λαμπριάτικου αρνιού, τα τρίγωνα και τα πομπάκια, που,
μαζί με τα «κλειδιά», τις κουμπούρες και κανένα δυναμίτη, θα χαιρετούσαν το χαρμόσυνο άγγελμα της Αναστάσεως του Θεανθρώπου.
Το Σαββάτο του Λαζάρου, το πρωΐ, τα παιδιά έλεγαν το τραγούδι και τα καλαθάκια τους γέμιζαν από διάφορα καλά, αυγά, λαζαράκια και μυζιθράκια καμωμένα ειδικά."

Από το βιβλίο "Από την παλιά Κάλυμνο" του Παντελή Ηλία Καμπούρη

(Η συνέχεια, την επόμενη εβδομάδα)