Ας ξεκινήσω με τα κλισέ: Οι πανελλήνιες δεν είναι το σημαντικότερο στάδιο στη ζωή μας. Είναι σημαντικές, γιατί κατά ένα βαθμό καθορίζουν  το μέλλον ενός ατόμου αλλά όχι απαραιτήτως. Η πίεση της χρονιάς, το τέλος της εποχής του μαθητή και η αβεβαιότητα  του μέλλοντος, έχουν μεγιστοποιήσει την αξία αυτών των εξετάσεων.

Παρ’όλα αυτά, οι μαθητές νιώθουν να κρέμμεται η ζωή τους από αυτές τις 10 μέρες που έρχονται. Τι κι αν προσπαθούμε να ρίξουμε τους τόνους-μήπως και εμείς καταλαβαίναμε από λόγια όταν δίναμε; Δεκαεφτάχρονα ζόμπι, ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν αγκαλιά με το άγχος.  Μια εφιαλτική ρουτίνα που περιλάμβανε σχολείο, φροντιστήρια, διάβασμα και ξενύχτι  παρέα με το ραδιόφωνο και τον καφέ.

Δεν ξέρω για σας, εγώ τις τελευταίες μέρες είχα σταματήσει να λειτουργώ νορμάλ. Λες και ο εγκέφαλος ασυνείδητα είχε επιλέξει να βάλει κάποιες προτεραιότητες για τη συγκεκριμένη περίοδο: «Κοίτα, το φαϊ εκεί θα είναι και σε λίγες μέρες, η Φυσική όμως δε θα διαβαστεί μόνη της». Ξεχνούσα βασικά πράγματα (τρεις φορές έφυγα από το σχολείο χωρίς τη σάκα), έλεγα περισσότερες ανοησίες από το συνηθισμένο και γενικώς λειτουργούσα σαν γέρος με αρχή αλτζχάιμερ. 

Μια φορά είχα πάει στο φροντιστήριο ξυπόλυτος! Καλοκαιρινός ο καιρός, οπότε με ένα σορτσάκι και μια μπλουζα ήμουν κομπλέ. «Ποιός χρειάζεται παπούτσια για να μάθει ολοκληρώματα εξάλλου;». Ο μαθηματικός μου έκανε το σταυρό του προσπαθώντας να μη γελάσει. Η υπερασπιστική γραμμή που ακολούθησα ήταν να δηλώσω βιαστικός και πως παρατήρησα στο δρόμο (πάνω στο μηχανάκι) ότι δεν είχα παπούτσια, αλλά προτίμησα να μην καθυστερήσω γυρίζοντας πίσω. 

Μετά ήρθε η μέρα που δίναμε. Περιττό να πω ότι στριφογύριζα όλη νύχτα στο κρεβάτι. Όσο κι αν νομίζεις ότι θα είσαι ψύχραιμος, όταν έρθει εκείνη η μέρα σε πιάνει ένα σφίξιμο. Πήρα όλα τα πράγματα που είχα ετοιμάσει αποβραδίς και έφυγα βιαστικά. Ευτυχώς ηρέμησα όταν πήγα σχολείο. Όταν βλέπεις τους συμμαθητές σου να συμμερίζονται την αγωνία σου, καταλαβαίνεις ότι έχεις παρέα σε όλο αυτό. Όπως και να χει όμως, έφτασες στο τέλος της γραμμής και καλό θα είναι να απολαύσεις τις λίγες μέρες που απομένουν από τα όμορφα σχολικά χρόνια. 

Μπήκαμε να γράψουμε και εκεί ήταν που ο εγκέφαλός μου επέστρεψε στις βασικές του λειτουργίες: «Εντάξει δε θα πεθάνουμε και για ένα μάθημα. Κάνε ότι μπορείς». Από εκεί και έπειτα είχα αποφασίσει να περάσω καλά για όσο καιρό κρατούσε και να μη σκέφτομαι τα πράγματα που δεν έκανα στο παρελθόν και πώς θα είχαν επηρεάσει το μέλλον. Στα θρανία άρχισαν να απλώνονται στυλό, εικόνες , αγιασμοί, φωτογραφίες  και φυλαχτά- ο,τι είχε ο καθένας για να πάρει δύναμη. Συμπληρώσαμε τα στοιχεία μας και μας μοιράστηκαν τα θέματα.

Ξεκινάμε.

Μιχάλης Βαζανέλλης

Πανελλήνιες 2008