Ο Μανώλης Χούλλης ήταν καλλιτέχνης με πλούσια ψυχικά χαρίσματα. Θα έλεγε κανείς ότι ο Θεός του έδωσε το ταλέντο της ζωγραφικής, αλλά μαζί τον ευλόγησε και του έδωσε τη χάρη του. Ήταν ένας χαριτωμένος άνθρωπος που σκορπούσε στους γύρω του καλοσύνη και ανθρωπιά.
Προσπάθησε να σπουδάσει τη ζωγραφική στη σχολή Καλών Τεχνών, αλλά ατυχώς γρήγορα την εγκατέλειψε για να μάθει τη φωτογραφική τέχνη στην Αθήνα και να έλθει στην Κάλυμνο να εργαστεί ως φωτογράφος, για να βοηθήσει την πολύτεκνη οικογένεια του.
Όμως στάθηκε τυχερός. Στην Κάλυμνο ζούσε τότε ο αείμνηστος Αντώνης Καραφυλλάκης, μεγάλος ζωγράφος, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών. Κοντά του ο Μανώλης  έμαθε πολλά. Ήταν ο δάσκαλος του.  Ο Καραφυλλάκης εκτίμησε το ταλέντο του Μανώλη σε σημείο που έλεγε:  Ο Μανώλης είναι ανώτερος μου στο σχέδιο και στο σκίτσο.  Ο Μανώλης ακολούθησε το δάσκαλό του και στην Αγιογραφία.  Κόσμησε πολλές εκκλησίες της  Καλύμνου με δικά του έργα και πολλά σπίτια Καλύμνικα έχουν σήμερα έργα του, είτε με πώληση, είτε δωρεάν σε φίλους του.
Από την τέχνη του δεν πλούτισε.  Δεν την εκμεταλλεύτηκε.  Πρόθυμος πάντα προσέφερε τις καλλιτεχνικές του γνώσεις σε ανάγκες του Δήμου, σε συλλόγους και σωματεία που τον καλούσαν, σε σχολεία για πλούσια σκηνικά και διακοσμήσεις.
Αυτό όμως που ξεχωρίζει τον άνθρωπο Μανώλη Χούλλη είναι η αρετή του. Δεν θα ήταν υπερβολή να επαναλάβω τα λόγια του Μεγάλου Γρηγορίου του Θεολόγου, του  Ναζιανζηνού, που είπε στον επικήδειο του Μεγάλου Αθανασίου: "Αθανάσιον επαινών αρετήν επαινέσομαι".  Έτσι και εγώ τολμώ να πω:  Εμμανουήλ επαινών αρετήν επαινέσομαι. 
Ήταν άνθρωπος ταπεινός και άκακος.  Συγχρόνως όμως συνειδητοποιημένος πολίτης και δημοκράτης. Δεν έκανε διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων. Δεν ήταν τυπολάτρης.  Δημοκράτης στις ιδέες, αλλά και στην πράξη.  Ακολουθούσε το του Παύλου,  ο οποίος αδιακρίτως έλεγε: "Δόξα και τιμή τοις εργαζομένοις το αγαθόν,  Ιουδαίοις τε και Έλλησιν "  ( με τους Έλληνες ο Παύλος εννοούσε όλο τον τότε ειδωλολατρικό κόσμο).
Αγκάλιαζε όλους τους ανθρώπους.  Δεν αρνήθηκε ποτέ σε συναδέλφους του τη βοήθειά του. Αντιθέτως ήταν πρόθυμος να βοηθήσει τους νέους συναδέλφους του να εξελιχθούν και να επιτύχουν.  Ακόμη βοηθούσε τους αδυνάτους, γέρους, ασθενείς και αγαπούσε την ελεημοσύνη. Η επιτροπή για τους φυλακισμένους περνούσε πρώτα από το Μανώλη  ο οποίος αγόγγυστα τους βοηθούσε. Τα μικρά παιδιά τον είχαν μάθει και του έλεγαν στο δρόμο: "Δώσε μου και μένα Θείο".

 Την περίοδο της αρρώστιας της πολυαγαπημένης του γυναίκας στην Αθήνα,  έμεινε για ένα μήνα και πλέον στο σπίτι μου.  Ο γιος του, ο Νίκος, μου άφησε χαρτζιλίκι για τον Πατέρα του.  Κι εκείνος, κάθε φορά που επέστρεφε από τη βόλτα, ερχόταν με άδειες τσέπες.  Την επομένη μου ζητούσε χρήματα.    Ναι Μανώλη, αλλά έτσι που πάει θα φύγουν όλα πολύ γρήγορα.  Απάντηση:  Γιάννη έξω υπάρχει πολλή φτώχεια. Οι συντάξεις μειώθηκαν.  Ο κόσμος πεινά.  Δεν αντέχω να βλέπω να υποφέρουν οι συνάνθρωποί μου.   Σπάνια παρακαταθήκη στα άξια παιδιά του.
Στη μεγάλη έκθεση που έκανε στο Παρθεναγωγείο, αρνήθηκε να πουλήσει κάποιο έργο, γιατί δεν ήθελε να σπάσει την ενότητα των έργων του.  Τα θεωρούσε ότι αποτελούν μια συλλογή  και επιθυμούσε να τα πάρει ο Δήμος και να τα τοποθετήσει σε πινακοθήκη που θα ίδρυε ο Δήμος με υπεύθυνες προδιαγραφές,  ως δωρεά στο λαό της Καλύμνου.
Αυτός ήταν ο Μανώλης Χούλλης.  Καλλιτέχνης όχι μόνο στην τέχνη αλλά και στην ψυχή.  Άνθρωπος πάνω απο όλα.

Καλό σου ταξίδι αδελφέ μου.

Ο αδελφός σου

Γιάννης Μαύρος